Het bloedend hart van de moederkoeien 

Voor het slachthuis, waar ik ben voor het maken van mijn documentaire, stopt een megaveewagen. De veewagen heeft alleen een kleine smalle opening bovenin. Er zijn veel geluiden om me heen maar plots hoor ik uit de veewagen een zacht gekerm. Een tijdje luister ik naar het geluid, het is een gekerm van pijn, chronische pijn. Dit zijn moederkoeien echter de zuivelindustrie noemt ze melkkoeien. Ze zijn nog helemaal niet oud. Elk jaar zijn ze verkracht door een inseminator (mens) en moesten ze een kalfje baren, kalfjes die ze nooit mochten zien of voelen en nooit hun moederliefde mochten geven. Moederkoeien in de zuivelindustrie zijn er enkel en alleen om melk te produceren, heel veel melk, tot het moment dat ze letterlijk zijn uitgemolken. Dan worden de moederkoeien afgevoerd naar het slachthuis om daar gedood te worden, vaak onverdoofd (halal). Ze schrapen de nog overgebleven huid, spieren en bloedvaten van haar botten en dat noemen ze dan leer en vlees. Ik voel me machteloos, maar blijkbaar was ik daar voor het slachthuis de enige die zich zo voelde want niemand keek op of om van het gekerm van hun pijn. Met mijn camera probeer ik door de smalle opening in de veewagen een glimp van ze op beeld vast te leggen. Het zien van hun wankele en broze lichamen bezorgt mij nog elke dag zielenpijn en het bloedend hart van de moederkoeien werd ook mijn bloedend hart.

Dit is een stukje uit mijn documentaire in wording van geboorte (stal) tot dood (slacht). 

Hun ogen die mijn ogen zoeken 

Beelden van dierenleed zijn in mijn werk een steeds grotere rol gaan spelen. Sinds ik zo dichtbij het lijden van dieren ben geweest kan en wil ik mijn ogen niet sluiten, mij niet omkeren en doen of ik het nooit heb gezien. In potdichte dieronterende stallen, tijdens gruwelijke transporten en in moordende slachthuizen. Hun ogen die mijn ogen zoeken. Mijn handen die trilden terwijl ik beelden moest blijven maken. Ik heb letterlijk gekotst omdat ik niet kon ingrijpen terwijl hun doodstrijd gaande was. Ik zal al hun hartverscheurende geluiden van pijn en angst nooit meer vergeten. Elke dag weet ik dat dieren enorm veel leed wordt aangedaan en dat wat ik gisteren heb gezien vandaag weer plaatsvindt maar dan met andere “meat victims” . Dat dit door de sector met veel geld en lobby wordt afgedaan als normaal vind ik onacceptabel. De onverschilligheid waarmee elke dag in NL 2 miljoen dieren worden geslacht (vermoord) is niet normaal. Tot ik mijn laatste adem uitblaas zal ik niet ophouden te laten zien en te spreken over deze onacceptabele onderdrukking en het misbruiken van dieren; zal ik strijden voor de rechten van dieren en ze verdedigen tot hun vrijheid van leven een feit is.

Beelden te zien in mijn docu: They trust us. We betray them  en rubrieken AnimalRightsHumanWrongs en Demp de Put.

Live in freedom; the water, the wind, the birds, the sails and just the two of us. (Summer 2020) 

AnimalRightsHumanWrongs 

Mijn nieuwe project heet AnimalRightsHumanWrongs. Dit project gaat over dieren en hun onvrijwillige opoffering voor de mens. Onder andere in de vee-industrie, zuivel-industrie, jacht en tijdens dierenproeven lijden dieren en worden vaak op gruwelijke wijze doodgemaakt. Al deze dieren zijn onzichtbaar tot het moment dat hun vlees of zuivel wordt geconsumeerd. Ik maak foto's van dit dierenleed om de werkelijkheid dichtbij te halen en dat te laten zien wat ons allemaal aangaat. Met als enige doel het stoppen van dit dierenleed. De beelden die ik maak voor het project AnimalRightsHumanWrongs zetten je hoe dan ook aan het denken. 

Foto's rubriek AnimalRightsHumanWrongs  

De authentieke stal met prachtige dieprode koeien 

Het was een warme zomeravond zo’n tien jaar geleden toen ik langs een boerderij wandelde. Door de open staldeur zag ik prachtige koeien staan op hun koppen scheen de zon, ze waren dieprood en wit van kleur, hadden horens en keken nieuwsgierig. Het was alsof de tijd had stilgestaan er heerste een serene rust en ik stapte naar binnen in de stal, zo leerde ik Wim, zijn ouders en al hun lieve koeien, kalfjes, katten, kippen en hanen kennen. Gelukkig mocht ik foto’s maken en zo is het project platteland ontstaan, waarvan Wim zijn boerderij de meest authentieke en mij het meest dierbaar is geworden. Ik kom er nog steeds om te fotograferen, maar ook om een praatje te maken.

Wim kent zijn koeien door en door, daarom voor hem geen melkrobot of hypermoderne stal want Wim melkt nog gewoon tussen de koeien. In april gaan de koeien naar buiten en grazen ze in de wonderschone omgeving of liggen ze te herkauwen tussen de markante bomen. Hij doet het werk in zijn eentje, het is het liefste wat hij doet. Natuurlijk zijn er ook zorgen, zorgen om allerlei regels (opgelegd door de zuivelindustrie) die voor een kleine boer als hem soms maar moeilijk bij te benen zijn. Hij gaat echter stug door vol liefde en dat geeft mij elke keer als ik daar ben weer prachtige beelden en verhalen, doch ook hoop dat er nog kleine boeren zijn zoals Wim die net als ik niets van megastallen moeten weten. Ik heb ze in mijn hart gesloten en ik rijd elke keer terug naar huis met de geur van koeienstal aan mijn kleding en gun elk dier een boer zoals Wim.

Ik eet geen vlees en zuivel omdat ik tegen het laten lijden en doden van dieren ben. Ook draag ik geen kleding afkomstig van dieren.

De foto's van dit project staan onder de rubriek platteland , authentiek I en II

2018 door mijn camera 

Fotograferen doe ik altijd, maar het afgelopen jaar (2018) is mijn camera geen moment van mijn zijde geweken. Dat kwam voornamelijk door het fantastische weer wat 2018 ons heeft geschonken. In het voorjaar liet de koekoek, die rondom ons huis zijn territorium heeft, zijn fraaie roep (zang) onophoudelijk horen. Toen wist ik nog niet dat dit een aankondiging was van een zeer warm voorjaar, zomer en najaar.  De zomermaanden waren soms zelfs te warm om buiten te werken, maar de ochtenden en avonden waren wonderschoon en dan was de temperatuur ook op zijn aangenaamst.

Ik ben gewend om veel buiten te zijn en dit jaar heb ik de natuur op zijn allermooist en zijn aller moeilijkst gezien. Ik ben op zoveel verschillende plekken geweest die me nu ik erover schrijf of wanneer ik de foto’s terugkijk nog kunnen ontroeren. 

Mijn project “Platteland” gaat ook in 2019 verder want ik zie telkens weer zulke schitterende authentieke plekken waar ik nog beelden van wil maken en toevoegen. Daarnaast heb ik nieuwe projecten opgestart: “Verdwaalde bomen", “Landgoederen” en “House is not a home”. Ik vind bomen naast dat ze een belangrijke functie hebben ook prachtig, in het project verdwaalde bomen laat ik zien hoe je naar ze kunt kijken op veel verschillende manieren. In het landgoederen project breng ik de diversiteit aan natuur op deze landgoederen in beeld. Ik ben het afgelopen jaar (2018) al op veel elegante landgoederen geweest, daarover dus later in het jaar (2019) meer. “House is not a home” daarbij fotografeer ik portretten van immigranten. Ook ben ik afgelopen jaar natuurlijk actief geweest voor dierenrechten, waarbij ik helaas nog steeds heel veel onbeschrijfelijk dierenleed tegenkom. Gelukkig heb ik daarnaast dieren in de vrije natuur kunnen fotograferen en observeren en werd ik telkens verrast door hun magnifieke wereld. Ik heb gewerkt met macrolenzen om dichtbij het onderwerp te kunnen komen en dat zorgde voor een diversiteit aan foto’s van insecten en bloemen, mede omdat ik steeds enthousiaster werd van wat ik zag. Ik heb ervaren dat dichtbij en rond ons huis een weelderige natuur van insecten en bloemen bestaat, het is natuurlijk enorm waardevol om dit zo in mijn nabijheid te hebben.

Als tegenhanger van de kleine insecten ben ik apen gaan observeren en fotograferen, dat veel dieren met uitsterven bedreigd worden is onacceptabel. Daarom probeer ik ook altijd te benadrukken hoe belangrijk het is om naar de natuur en de dieren te kijken en je te verwonderen. Dat iedere individu, al begint het maar klein, iets kan doen om te zorgen dat al dit moois behouden blijft.

Een fijne afwisseling met het buiten zijn in de natuur was het fotograferen van mensen, dat waren telkens weer innemende ontmoetingen. Daarom kan ik terugkijken op waardevolle herinneringen en foto’s, maar ook uitzien naar nieuwe plannen voor 2019.

Kom vooral nog eens terug op mijn site want veel foto’s die ik gemaakt heb moet ik nog plaatsen op mijn site.

Op deze foto zie je één van mijn favoriete natuurbanken!

The heat was hot and the ground was dry,  but the air was full of sound 

Summer Holiday July 2018, samen met onze nichtjes Eva-Lin & Maartje zeilen in Nederland. Het was zalig op het water, met onze haren in de wind, de zeilen die ons beschermen tegen de zon en daarna afkoelen in het aangename water. 

What a nice time.

September morn Sardinië 

Zeilen in Sardinië, onze vakantie september 2017, een eiland om nooit te vergeten. De kleuren van de zee waren prachtig en de rotsbaaien waren adembenemend. Wat hebben we genoten van de eenvoudige schoonheid  en van de bewoners van dit eiland.

Deze foto heb ik gemaakt in de vroege ochtend.

Sweet days of summer in september 

Het weer tijdens onze vakantie in september (2016) was prachtig, we hebben daardoor heerlijk kunnen zeilen in Nederland. De wind was aangenaam en de zon heeft ons elke dag ontroerd.
Deze foto is gemaakt met mijn mobiel toen ik op het dek stond nadat we de zeilen hadden gehesen.

Voor mijn fotoproject platteland ben ik naar Frankrijk (Dordogne) geweest 

Voor het fotoproject platteland ben ik afgelopen zomer (2015) naar Frankrijk (Dordogne) geweest.
De foto's komen binnenkort op mijn site.
Deze foto is gemaakt in de deuropening van de boerderij waar ik verbleef.

Tweede groep Wilde Paarden 

Op een mooie zomerse dag kwam ik deze Wilde Paarden tegen.
Omdat ik al eens Wilde Paarden had gevolgd en gefotografeerd was het niet mijn bedoeling om dit nu alweer te gaan doen.
Bovendien was ik bezig met andere projecten.
Maar ze bleven in mijn hoofd en ik wilde er veel vaker naar toe omdat ik geroerd door ze raakte.
Nu maak ik een serie, anders dan de vorige Wilde Paarden die in kleur zijn, zwart/wit en voornamelijk close-up.

Op de foto's hiernaast zie je dat de paarden zich gemoedelijk laten benaderen door mij.

De foto's worden verkocht en de opbrengst gaat naar een goed doel dat betrekking heeft op paarden. (de eerste foto's staan op mijn site onder Wilde Paarden/ Wilde Paarden II)

Het platteland in Europa 

Op dit moment (2017/2020) werk ik aan een langdurig project. Dit project heeft betrekking op het platteland in Nederland, Duitsland, Portugal, Frankrijk, Spanje en Italië. 
De eerste foto's zullen binnenkort op mijn site te zien zijn.

Dierenwelzijn 

Dit kalfje wordt een hamburger bij een fastfood restaurant. Maar voordat dit kalfje een hamburger is, heeft het nog een ondraaglijk lijden te gaan. Met dit fotoproject wil ik de aandacht vragen voor het dierenleed. Mensen aan het denken zetten wat ze in 2 minuten aan afgrijselijk dierenleed opeten. Iedereen kan kiezen om anders te gaan eten en te zorgen dat daardoor dit dierenleed stopt. Plantaardig eten heeft de toekomst. De eerste foto's zullen binnenkort op mijn site te zien zijn.