Door de open staldeur zag ik prachtige koeien staan, op hun koppen scheen de zon. Ze waren dieprood en wit van kleur, hadden horens en keken nieuwsgierig. Het was alsof de tijd had stilgestaan er heerste een serene rust en ik stapte naar binnen in de stal, zo leerde ik Wim, zijn ouders en al hun lieve koeien, kalfjes, katten, kippen en hanen kennen. Zo is het project platteland ontstaan, waarvan Wim zijn boerderij de meest authentieke en mij het meest dierbaar is geworden.

In mei gaan de koeien naar buiten en grazen ze in de wonderschone omgeving of liggen ze te herkauwen tussen de markante bomen.

Voor Wim geen melkrobot of hypermoderne stal want Wim melkt nog gewoon tussen de koeien. Hij doet het werk in zijn eentje, het is het liefste wat hij doet. Natuurlijk zijn er ook zorgen, zorgen om allerlei regels die voor een kleine boer als hem soms maar moeilijk bij te benen zijn. Hij gaat echter stug door en dat geeft mij elke keer als ik daar ben weer prachtige beelden en verhalen, doch ook hoop dat er nog kleine boeren zijn zoals Wim die net als ik niets van megastallen moeten weten. Ik heb ze in mijn hart gesloten en ik rijd elke keer terug naar huis met de geur van koeienstal aan mijn kleding.

Ik eet geen vlees en zuivel omdat ik tegen het laten lijden en doden van dieren ben. Ook draag ik geen kleding afkomstig van dieren.

De foto’s van dit project staan onder de rubriek platteland