“Het zien van hun wankele en broze lichamen bezorgt mij nog elke dag zielenpijn”

Voor het slachthuis, waar ik ben voor het maken van mijn documentaire, stopt een megaveewagen. De veewagen heeft alleen een kleine smalle opening bovenin. Er zijn veel geluiden om me heen maar plots hoor ik uit de veewagen een zacht gekerm. Een tijdje luister ik naar het geluid, het is een gekerm van pijn, chronische pijn. Dit zijn moederkoeien echter de zuivelindustrie noemt ze melkkoeien. Ze zijn nog helemaal niet oud. Elk jaar zijn ze kunstmatig verkracht (inseminatie) en moesten ze een kalfje baren, kalfjes die ze nooit mochten zien of voelen en nooit hun moederliefde mochten geven.

“Moederkoeien in de zuivelindustrie zijn er enkel en alleen om melk te produceren, heel veel melk, tot het moment dat ze letterlijk zijn uitgemolken en ineenzakken”

Dan worden de moederkoeien in een truck gesleept en afgevoerd naar het slachthuis om daar gedood te worden, regelmatig onverdoofd. Ze schrapen de nog overgebleven huid, spieren en bloedvaten van haar botten en dat noemen ze dan leer en vlees. Ik voel me machteloos, maar blijkbaar was ik daar voor het slachthuis de enige die zich zo voelde want niemand keek op of om van het gekerm van hun pijn. Met mijn camera probeer ik door de smalle opening in de veewagen een glimp van ze op beeld vast te leggen. Het zien van hun wankele en broze lichamen bezorgt mij nog elke dag zielenpijn en het bloedend hart van de moederkoeien werd ook mijn bloedend hart.